حدود ۷-۸ سال پیش، گروهی از همکلاسی‌های مدرسه پزشکی دانشگاه ملی ایران (دوره‌های ۵۴-۵۵) به طور مجازی برای هدفی مشترک دوباره با هم جمع شدند. هدف ما این بود که تأثیر معنی‌داری بگذاریم و به کودکان یتیم یا فراموش‌شده کمک کنیم تا محیطی امن و پرورشی برای رشد و پیشرفت داشته باشند. در ابتدا، یک ساختمان مسکونی را برای بهبود شرایط زندگی آنها بازسازی کردیم. اما به دلیل محدودیت فضا، تصمیم گرفتیم که یک مرکز جدید در نزدیکی آنجا بسازیم، پروژه‌ای که از طریق تلاش‌های جمعی و رهبری دلسوزانه دکتر مهدی بشارت و همسرش، به همراه دکتر علیرضا ابراهیمی و دکتر محمد علم ممکن شد.

مسئولیت جنبه آموزشی بر عهده آقای محمد محسنی، دکترای آموزش سازمانی، بود که با اشتیاق فراوان هدایت و نظارت بر یادگیری و رفاه کودکان را بر عهده گرفت. در طول سه سال گذشته، ما حمایت خود را به ۶۵ کودک در سنین ۶ تا ۲۲ سال گسترش دادیم و اطمینان حاصل کردیم که آنها سرپناه، آموزش و فرصت‌های رشد فردی را دریافت کنند. بسیاری از آنها به تحصیلات عالی پرداخته‌اند یا در ورزش موفق بوده‌اند و ما همچنان متعهد به حمایت از مسیر آنها هستیم تا به استقلال کامل برسند.واقعا دلگرم‌کننده است که شاهد تأثیر این تلاش صادقانه و بی‌دریغ باشیم که فقط از روی عشق و دلسوزی پیش رفته است.